Adrenaline op de veiling

Kopen op een veiling schijnt een kunst op zich te zijn. Ik heb het nog nooit gedaan maar schuif gewoon aan in de zaal bij de veiling van de Peter Stuyvesant collectie. Bij het registreren krijg je een bied-nummer, en ik ben van plan dat niet in een opwelling omhoog te houden. Ze hebben nu ook m'n creditcardnummer en voor je het weet zit je ergens aan vast.
Het duurt een uur voordat het stuk waarvoor ik kom eindelijk omhoog gehouden wordt. Het begint bij 500, en ik denk tot 2000 euro te willen gaan. In no-time staat de teller op 10.000 euro en daarna worden de stappen groter, het gaat met 500 euro per volgende bieder omhoog. Jee, wat een spanning in de zaal!
Mijn beoogde aanwinst gaat naar een bejaarde man in bruine ribbroek, veel plezier ermee.
Toch kan ik het niet laten mee te bieden op iets kleins, gewoon voor de kick. De litho van Henk Visch begint bij 50 euro. Ik houd m'n nummer omhoog en de adrenaline stijgt als ik een vaste tegenbieder blijk te hebben. Is dit een opzetje van het veilinghuis of wil die vrouw de litho ook echt graag hebben? Bij 100 gaan de stappen naar 20 euro, twee minuten later staat er 300 op het bord en de vrouw begint te twijfelen. Ik fijns ook twijfel en YES, daar gaat de hamer, 320 euro, voor die man met dat groene vest. Dat ben ik dus.