We twijfelden even of we de film wilden zien. Lillian las wel het boek maar ik heb Kluun's bestseller bewust aan me voorbij laten gaan. Door de hoofdrol van Carice ga ik om en we nestelen ons met een ijskoude Vedett bij de Movies. Het trieste van 'Komt een vrouw bij de dokter' zou wel eens heel heftig over kunnen komen. Voor sommige scènes ben ik zelfs expliciet gewaarschuwd. Maar het valt mee. Natuurlijk trekken we parallellen met wat wij hebben meegemaakt maar op een of andere manier komt de film soms zo ongeloofwaardig over dat de ellende van het scherm niet echt binnen komt. Dat Kluun vreemd gaat terwijl zijn vrouw ziek thuis ligt is natuurlijk een rotstreek, maar een klootzak kan zoiets misschien in z'n hoofd halen. Maar dat hij doodleuk de deur uit gaat terwijl Carice er erg beroerd aan toe is en hem vraagt die avond bij haar te blijven gaat er bij ons niet in. 'Even een biertje drinken...' De grootste lul zou dat zelfs niet doen bij een verre vriend, laat staan je vrouw.
De ongeloofwaardigheid van de film komt ook door Carice, die er zelfs wit geschminkt en met donkere ogen nog hartstikke goed uit ziet. Wij verklaren de arts voor gek als hij haar zonder veel omwegen haar laatste spuitje toedient.
De enige traan borrelt bij ons op als het kind afscheid neemt van de moeder, terwijl ik toch een bloedhekel heb aan slecht acterende kinderen in een film.
Om ons heen wordt de hele voorstelling door flink gesnotterd. Waarschijnlijk is KEVBDD wel een mooie film, maar zijn we niet het geschikte publiek. Onverwacht komen we opgelucht de bios weer uit.
