De altijd bruine kop van Juan was vorig jaar grauw en mager. De darmkanker leek z'n werk snel en grondig te doen. Voor het eerst in 10 jaar kwam het er niet van een middag in z'n berghut te hangen voor koud bier en hete vogeltjessoep. Maar de ziekte brengt geen treurig eind aan een traditie. Juan is goed door operatie en chemo gekomen en straalt als vanouds als hij ons weer uitnodigt op zijn unieke plek hoog boven het dal van Soller.
Behalve met Kris en Nico zijn we dit jaar ook met Donate en Marcel. Plus hun twee kids van Max z'n leeftijd. Als we zwetend bij de hut komen staat de soep alweer te borrelen. Met vogels en al. Natuurmens Juan fluit op z'n grote schelp alsof er niets gebeurd is.
Misschien maar beter ook dat door mijn belabberde Spaans een poging tot een stichtelijk woord bij het proosten strandt.
Salud Juan!
