zondag, oktober 04, 2009

Trillende knieën

Mijn initiële vrees dat het vaderschap ook gepaard zou gaan met regelmatige bezoek aan Six Flags, Dolfinarium of Ponypark Walibi is niet terecht geweest. Tot nu toe is dat treurige kindervermaak me bespaard gebleven, en we hebben niet het idee dat Max iets mist. Maar nu heb ik me toch laten strikken voor het begeleiden van een kinderpartij waarbij 1 ouder op elke 2 kinderen me in het begin trouwens erg overdreven leek.
Nu sta ik hier met twee koters op 15 meter hoogte in een boom in het Amsterdamse Bos en ineens lijkt een aparte gids per ouder me geen overbodige luxe. Lillian is na het betreden van het eerste plateau al afgehaakt door trillende knieën en opkomende hoogtevrees, dus ik móet wel doorzetten. Met twee grote karabijnhaken moet ik de totaal angstvrije kids behoeden voor een vrije val als we van boom naar boom gaan. Het parcours is veel heftiger dan het vanaf grondniveau lijkt. Van genieten is geen spraken; ik moet 100% alert blijven en de verantwoording voor deze jonge levens drukt zwaar op m'n schouders. Als we na uren klauteren weer beneden staan wil Max nog even het zwaardere parcours doen. Kinderpartijtje? Dit is meer geschikt als activiteit bij de volgende 50ste verjaardag in de amigo-groep. Wie is dat?