Een kwart eeuw zijn we buren, Henriëtte en ik. Voor ons allebei is de Amstel een topplek. Niet alleen omdat we het hier mooi vinden, maar ook omdat er een groot deel van ons verleden ligt. Een bijzonder verleden. Daar kijk ik sinds 2003 heel anders tegenaan. Nu zijn Joost en Lillian hier net zo thuis als eerder Peter en Carola. Wie had in 1984 kunnen denken dat het zo zou lopen?Buurjongens Jan en Ben waren toen nog niet eens geboren en zijn inmiddels al jaren het huis uit. Nu heeft Amstel 79 veel meer vierkante meters dan de buren nodig hebben. Ondanks de crisis is het huis in een week tijd verkocht en vandaag staan de verhuiswagens voor de deur. Als het voor ons al raar voelt, hoe moet het dan zijn voor Henriëtte, Joost, Lex en Lejla?
