Koud terug van Mallorca moeten we vandaag direct weer aan de bak. Max start als eerste, voor zijn 2,5 km loop. Erg grappig om te zien hoe hij al een dag zenuwachtig is voor deze belangrijke wedstrijd. Eenmaal in het startvak maakt de stem van de wedstrijdleider door de speaker zijn zenuwen alleen maar erger. Na een valpartij bij de start loopt hij met bebloede knieen 12 minuten later het prachtige Olympisch Stadion binnen. Stress maakt plaats voor trots als hij al zwaaiend alleen maar let op het massale publiek en daarbij bijna vergeet door te rennen tot de finishpoort. Een prachtig spectakel waar je je oudertrots niet kan onderdrukken.Even na Max z'n finish komen de eerste marathonlopers uit het Vondelpark, dus wachten we op hun spectaculaire finish. We staan precies bij de lijn. Op een groot scherm volgen we de strijd. Als de helicopters in de windstille blauwe lucht bij het stadion komen wordt het publiek super enthousiast. Onder oorverdovend geklap met de ING opblaasworsten rennen de Kenianen de baan op. Super hard gaan ze, en het is een prachtgezicht om deze topathleten te zien finishen op deze mooie plek.
Dan is het onze beurt: Lillian, Eric en ik lopen de halve marathon. Onze fans Edith, Carl, Toon, Felice en Max jagen ons op. Voor Lillian is uitlopen het doel, ik hoop eerst op een tijd van onder de 2 uur en stel halverwege de loop m'n doel bij naar onder de 1.50. De loopomstandigheden zijn perfect. Je merkt dat het met iets lagere temperaturen veel soepeler loopt dan in de warmte tijdens afgelopen Damloop.
Ons resultaat: Lillian zet 2.12 neer, Eric 1.52 en ik kom uit op 1.47. Allemaal dik tevreden.
Mooi dat op onze medaille de datum van 21 oktober staat: 6 jaar geleden overleed Jort op deze dag. Zeker weten dat hij super trots op Lil en Max zou zijn...
