Lang van plan, maar nooit van gekomen: het volgen van een cursus om wat meer over kunst te weten te komen. Sommige cursussen leken me te theoretisch, sommige te bejaard, andere weer te zweverig of teveel Anton Pieck. Of de plek was niet leuk, of de dagen kwamen niet uit. Kortom: altijd wat. Door Gerdrik, de broer van JW, schuif ik vanavond voor het eerst aan bij het kunstklasje van Mookje Korst. In een prachtig atelier staan 4 ezels, massa's verf, houtskool, potloden en klei, kunstboeken, plus m'n drie medecursisten. Met zo'n klein clubje heeft Mookje maximale persoonlijke aandacht voor haar leerlingen, en als nieuweling merk ik dat meteen. Ze zet de rest aan het werk en ik krijg een bevlogen privé-les over het zetten van lijnen. Een gewone lijn is niet goed genoeg. Elke lijn moet 'een persoonlijk spoor' achter laten, moet gevoel hebben. Zweverig? Zo klinkt het wel maar zij brengt het zo vol overgave dat ik helemaal meega in haar manier van denken. Vijf grote vellen papier zet ik vol met lijnen, met gebruik van alle materialen in haar atelier. Niks om in te lijsten, maar hartstikke gaaf om te doen. De eerste les is direct een eye-opener.
