Omdat ik zelf kunst pas sinds een paar jaar echt interessant ben gaan vinden verwacht ik niet dat Max vol overgave een museum of galerie binnenloopt. Maar als we hem vooraf duidelijk vertellen dat we iets gaan bekijken wat voor hem niet zo leuk is en hij even wat voor zichzelf moet gaan doen, stelt hij zich daar erg makkelijk op in. Dus Lillian kan rustig alle fotobijschriften van de Frida Kahlo expositie lezen terwijl Max in een hoekje bij de ingang zichzelf vermaakt met een werkboek van juf Merel. En zonder zeuren wacht hij tot we zijn uitgekeken in Galarie Sala Pelaires. Op hun mooie website krijg je een prima idee van de werken van Mark Francis. Die zijn sinds vorige week niet uit m'n hoofd geweest en ik had de hoop dat de wat kleinere doeken beter betaalbaar zouden zijn. De allerkleinste (kleiner dan A4) is echter nog 7000 euro, en die is net even wat minder. Met moeite verlaten we de galerie. Een dak op ons huis is toch belangrijker dan iets moois aan de muur.
