Aannemer Miquel Morell is al begonnen met het opbouwen van de steiger als ik om 9 uur ons huisje in Soller binnenloop. De Spaanse manana mentaliteit geldt blijkbaar niet voor Miquel, de bouwer die we via Nico en Kris hebben ingeschakeld om ons totaal poreuze dak te vervangen voor een waterdichte versie.
Tijd voor koffie is er niet, het plafond van Cor en Luc’s kamer moet er ’s morgens nog uit. Zes vuilniszakken kleren verhuizen naar de logeerkamer. Dito met het bed. De oerlelijke Ikea kasten sla ik plat met een vuistje, mijn favoriete gereedschap.
Na een bakkie bij Casa Cinco, waar Kris en Nic in hun prachtige nieuwe keuken alles prima onder controle hebben, ga ik het gras te lijf. De overvloedige regen van de laatste maanden heeft ons Japanse voetbalveldgras tot een meter laten groeien. Met de maaier is er geen doorkomen aan. Ik jaag er twee rozetten van de kantjesknipper doorheen tot een lamme arm me tot stoppen dwingt.
Als de tuin er weer toonbaar bij ligt is ons terras inmiddels veranderd in een bouwplaats. Vier vrachtwagens leveren ladingen zand, cement, dakpannen en een betonmolen af. De geneugten van een tweede huis, ik leef helemaal op. ’s Avonds een verdiende pasta en vino negre met onze Soller expats, aan hun stamtafel op het plein. Verbazend wat je allemaal op 1 dag kan doen.
